♥ Chapter 2 ♥

- Martina... - tylko to mógł powiedzieć Jorge Blanco.

Jednego dnia, kiedy niebo było pełne chmur a parki były puste, Martina siedziała na ławce koło jeziora. Nikt nie wiedział, że ona tam jest i nikt się nie zastanawiał.
Oprócz jednej osoby.
Nie byli parą. Zerwali ze sobą bo ona mu nie ufała. Kiedy go widziała z inną dziewczyną od razu się wściekała. On nie chciał tego kończyć, lecz nie mógł już tego ciągnąć.
- Nie kocha mnie. - westchnęła dziewczyna. - Nigdy mnie nie kochał.
Deszcz. Znowu deszcz. Już od paru dni padało i tylko tego ranka przestało. Ale teraz znowu zaczęło lać jak z cebra. Wstała i zamiast zacząć biec, jak normalny człowiek, powolnym krokiem poszła w stronę swego domu.
Zobaczył ją. Wiedział, że to jego jedyna szansa. Pobiegł do niej i dotknął jej ręki. Podskoczyła.
- Martina Stoessel. - szepnął po czym klęknął. - Najpiękniejsza kobieta na całym świecie. - uśmiechnął się. - Czy zostaniesz moją żoną?
- Jorge...

"Poczekam na ciebie, choćby czekanie było zimą,

Pójdę za tobą, choćby droga była wieczna."

Unikała jego wzroku. Czuła się zawstydzona, choć nie wiedziała dlaczego.  Była w ciąży. To nie była jej wina, lecz czuła jak przeklina w swoich myślach. "Dlaczego nie mogłam mu to powiedzieć później?" a zaraz po tym "Przecież i tak by się dowiedział. Byłoby gorzej".
Złapał jej rękę. Spojrzał jej w oczy. Przytulił ją. Robił tak zawsze kiedy widział, że Martina jest smutna, przygnębiona lub zawstydzona.
- Poradzimy sobie. - szepnął a na twarzy dziewczyny pojawił się uśmiech. W jej głowie były najczarniejsze scenariusze, ale teraz czuła się bezpieczna w ramionach jej narzeczonego.
- Obiecujesz? - zapytała niepewnie.
- Obiecuję. - odpowiedział z troską i dotknął policzka szatynki. Przybliżył się do niej i pocałował ją w usta. Wzięła go za rękę.
Czuła się bezpiecznie.
Kiedy już skończyli Jorge wstał i podał jej swoją rękę.
- Zjesz tą sałatkę? - zaśmiał się.
- Dla ciebie wszystko.
- A jeszcze przed chwilą byłaś innego zdania.
-  Chodź zanim się rozmyślę.

Nie mogła spać w nocy. Już chciała obudzić narzeczonego gdy zobaczyła, że nie ma go w łóżku. Zeszła na dół i szukała go w każdym pokoju, lecz nigdzie go nie widziała. Wyszła do ogródka chociaż nie wiedziała dlaczego. Zobaczyła go jak siedzi na kocu i patrzy na niebo. Uśmiechnęła się po czym usiadła koło niego.
- Hej. - szepnął - Gwiazdy są piękne, co nie?
Jej wzrok powędrował do góry. Zauważyła te jasne kulę i zrozumiała, że ma wszystko czego potrzebuje. Piękny widok, narzeczonego i świetne życie.
- Dlaczego nie powiedziałeś mi, że idziesz na dwór?
- Myślałem, że śpisz. - objął ją a ona oparła swoją głowę na jego ramieniu.
Kochali siebie.

Ale na jak długo?

 

_____________________________

No właśnie. Na jak długo będą siebie kochać?

Witam was i prezentuje wam rozdział 2 ;D

Krótki, ale chciałam wreszcie opublikować to coś ;3

Niedługo niespodzianka <333 ( Tylko Pati wie jaka ^.^ )

Zapraszam do głosowania w ankiecie :D

I LOVE YOU PEOPLE WHO READ THIS <33333

Witam Nikolettę ^.^

Nina Verdas <3