To ja jestem swoim największym wrogiem.

To ja jestem swoim największym wrogiem.

To ja zabijam samą siebie od środka.

To ja rozwaliłam swoją pewność siebie.

To ja wmawiam sobie, że jestem najgorsza.

To ja sprawiłam, że jestem taka jaka jestem.

Brzydka. Głupia. Bezwartościowa.

Codziennie mówiła sobie samej te słowa, patrząc na swe odbicie w lustrze, które dla niej było odrażające.

Nie była szczęśliwa z niczego co robiła. Każdy jej krok był wielkim błędem, każde słowo ogromną pomyłką. Nie miała odwagi pokazać samej siebie, iż była przerażona, że ludzie będą mieć złe zdanie na jej temat. Był to jej wybór, to ona zdecydowała założyć na swą twarz maskę, która nie pokazywała ani cienia prawdy. Dołując samą siebie powoli przechodziła na złą drogę, z której nie było żadnej możliwej ucieczki. 

Beztalencie. Nie umiejące nic beztalencie.

Według niej nie wyróżniała się z tłumu - raczej się w nie wtapiała i stawała się kolejnym szarym i przygnębionym człowiekiem. Choć tego nie pokazywała, powoli umierała i stawała się słabsza z każdą sekundą, wcale tego nie chcąc. Dla innych stawała się jeszcze bardziej niewidzialna. Nikt jej nie zauważał, prawie wcale nie słyszała swego imienia w ustach jakiegoś innego człowieka.

Zniszczyłaś wszystko. Jesteś z siebie teraz dumna? 

Przybył i dzień wyboru - lecz ona nie miała żadnej odpowiedzi. 

Zostawiła wszystko za sobą i jej przyszłość oraz nauka również przestały być dla niej ważne. Wpadła w straszną depresje i nie miała pojęcia co ma uczynić, by znów wszystko wróciło do normy, tak jak kiedyś, gdy była jeszcze młoda i gdy była szczęśliwa, zanim cokolwiek zaczęło się walić. Lecz nic się nie poprawiło i nadal nie wiedziała co poczynić ze sobą.

Sięgnęła po żyletkę.

Była to jedna z najtrudniejszych decyzji i była w stu procentach pewna, że gdyby mogła cofnąć czas pocieszyłaby siebie, powiedziała, że ma się nie poddawać. Lecz nie mogła nic takiego poczynić, a nie wyglądało na to, żeby cokolwiek miało się naprawić. Nikt jej nie potrzebował, a ona nie miała zamiaru już cierpieć. Nie wiedziała dlaczego nic nie mogła zmienić w swej przyszłości, czemu w ogóle krzywdziła tak siebie tak okropnie.

Kropla krwi, cichy krzyk, umierająca dusza.

Ostatnie chwile w jej życiu były spokojne i niedługie. Patrząc na swe okno i malutkie ptaki, które znajdowały się na zewnątrz, wyszeptała ostatnie swoje słowo i delikatnie zamknęła swe zmęczone powieki. Odpłynęła do lepszego świata i już nigdy nie czuła bólu, już nigdy.

__________________________________________

Co chciałam przekazać przez tą krótką historię?

To co mam w środku. Tak, to ja jestem tą smutną dziewczyną i jeżeli nie będę uważać, stanę się dokładnie jak ona i moja przyszłość nie będzie taka ładna.

Czemu to publikuję..? Może dlatego, że jestem straszliwie zmęczona?..

Nie mam już siły.. Nie wiem co się ze mną dzieje, lecz czuję się, jakbym była strasznie samotna. Bardziej samotna niż kiedykolwiek. Nie, to nie jest koniec. To również nie jest zawieszenie ani nic podobnego, lecz raczej przyznanie się do tego, co we mnie drzemie. To dziwne - podczas gdy doradzam różnym ludziom, nie wiem co sama mam uczynić. Jeżeli sprawiam, że się martwicie, przepraszam. Chcę żebyście wiedzieli co się u mnie dzieje, ale nie mam zamiaru Was niepokoić. 

Póki co, bądźcie spokojni i trzymajcie się, ciao xx

Nina Verdas ♥